To właśnie w przytulaniu i rozmowie tkwi siła dzieci.

Gdy ktoś z naszej rodziny umarł, nie mówmy, że „wyjechał na chwilę i zaraz wróci”. Dziecko doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że coś jest nie tak – ta osoba wcale nie wraca, a pozostali domownicy płaczą i dziwnie się zachowują. Odejście kogoś bliskiego powoduje, że dziecko traci poczucie bezpieczeństwa. Maluch przeżywa to na swój sposób, a odbudowanie takiego poczucia jest bardzo trudnym procesem. Prawdopodobnie dziecko będzie chciało mieć większy kontakt z rodziną i otoczeniem, ale przede wszystkim będzie potrzebowało czasu na ukojenie emocji. Pozwólmy mu na to. To pewien proces przeżywany przez każdego z nas w sposób indywidualny. Nie ma takiej drugiej osoby jak Ty, nie ma takiej jak ja, więc przeżywanie emocji, oswajanie się ze stratą, tworzenie strategii radzenia sobie z trudnymi sytuacjami stanowi bardzo skomplikowany i długotrwały proces. Wytłumaczmy dziecku, że przecież każdy z nas jest tylko człowiekiem i że mamy prawo do bólu i łez. Czasami potrzebne może się okazać wsparcie specjalisty (psychologa, psychoonkologa, pedagoga), który pomoże dziecku w nazwaniu przeżywanych przez nie emocji. Taka osoba ułatwi nazwanie trudnych zachowań i wytłumaczy, że łzy wcale nie są oznaką słabości. Pamiętajmy, że musimy wyczuć odpowiedni moment na rozmowę. Nie śpieszmy się, nie róbmy tegow biegu. Mówiąc o śmierci, przytulmy naszą pociechę. To właśnie w przytulaniu i rozmowie tkwi siła dzieci. Życzę wszystkim takiego wsparcia w tym trudnym momencie, który przecież z pewnością nastąpi kiedyś w życiu każdego z nas.