zawał mięśnia sercowego - czas na wagę życia i zdrowia.
Zawał serca zazwyczaj występuje nagle i bez ostrzeżenia. U części pacjentów kilkanaście godzin wcześniej mogą się pojawić objawy ostrzegawcze.
Zawał serca to stan niedokrwienia mięśnia sercowego, który skutkuje jego martwicą. Najczęściej zawał serca jest konsekwencją miażdżycy tętnic wieńcowych. Głównym objawem zawału jest ból w klatce piersiowej, zwykle bardzo silny, piekący, dławiący, gniotący lub ściskający, który trwa dłużej niż 20 minut i narasta.
To bardzo ważne, by natychmiast udzielić pierwszej pomocy, jeżeli ktoś przechodzi zawał serca.
Cukrzyca – choroba, o której lekarze mówią „cichy zabójca”
Zawał i cukrzyca są ze sobą bardzo powiązane, gdyż zawał jest jednym z powikłań cukrzycy. U diabetyków w tętnicach wieńcowych szybciej rozwija się miażdżyca.
Zawał u osób z cukrzycą może dawać nietypowe objawy i dlatego może być znacznie później rozpoznawany i leczony. Co jest bardzo niebezpieczne dla chorych, bo w ich przypadku leczenie może być przez to mniej skuteczne. Dane statystyczne wskazują, że diabetycy trzykrotnie częściej umierają z powodu zawału serca.
Typowe objawy zawału serca, takie jak ucisk, ból i pieczenie za mostkiem, promieniujące do barku, żuchwy czy lewej ręki, mogą u chorych na cukrzycę w ogóle się nie pojawić.
Cukrzyca sprzyja miażdżycy naczyń wieńcowych serca, ale powoduje również uszkodzenie nerwów obwodowych. Konsekwencją tego jest inne odczuwanie dolegliwości lub ich brak, gdy dojdzie do niedokrwienia mięśnia sercowego, będącego bezpośrednim powodem zawału.
Do tych nietypowych objawów zawału serca u osób chorujących na cukrzycę możemy zaliczyć: złe samopoczucie, silne zmęczenie, zadyszkę, zaburzenia oddechu, szybkie bicie serca, uczucie ciężaru w klatce piersiowej, niewielkie kłucie w klatce piersiowej.
Czy można nie wiedzieć, że przechodzi się zawał? Okazuje się, że tak.
Jak wykryć przebyty zawał serca?
Często zdarza się, że przechodzony atak mięśnia sercowego diagnozowany jest dopiero po upływie kilku tygodni, miesięcy lub lat, w trakcie rutynowego badania EKG.
Elektrokardiogram – najczęściej stosowane badanie diagnostyczne, które rejestruje oraz mierzy wszelkie nieprawidłowości związane z pracą serca. Z tego względu bardzo istotną rolę pełni uważna obserwacja swojego organizmu oraz umiejętność rozpoznania symptomów, które mogłyby świadczyć o nagłym, ukrytym zawale serca.
Aby zdiagnozować cichy atak mięśnia sercowego, kardiolog musi przeprowadzić dokładny wywiad lekarski oraz wykonać jedną z dostępnych form badań specjalistycznych. Uszkodzenie tkanek serca najczęściej rozpoznawane jest również poprzez:
1. ECHO – Echokardiogram – badanie wykorzystujące fale ultradźwiękowe do zobrazowania struktur serca oraz ruchu mięśnia sercowego.
2. Rezonans magnetyczny serca – metoda obrazowania struktur mięśnia sercowego. Pozwala na precyzyjne wykrycie uszkodzeń tkanki wywołanych przez zawał.14
3. Badanie krwi – wykonywane pod kątem występowania we krwi troponiny T, białka uwalnianego do krwiobiegu w momencie uszkodzenia komórek mięśniowych serc
Rehabilitacja po zawale
Rehabilitacja po zawale rozpoczyna się w drugiej dobie pobytu w szpitalu i trwać powinna do końca życia. Zobacz, na jakie etapy została podzielona rehabilitacja kardiologiczna i jakie ćwiczenia powinien wykonywać pacjent w zależności od obranego modelu terapeutycznego. Rehabilitacja po zawale
Rozwój kardiologii interwencyjnej i powszechne od kilku lat stosowanie inwazyjnych metod leczenia (koronarografia oraz angioplastyka), sprawiły, że zdecydowana większość pacjentów przeżywa zawał serca, a już po kilkudziesięciu godzinach rozpoczyna się ich powolny powrót do sprawności. Rehabilitacja po zawale dzieli się na wczesną (etap 1 i etap 2) oraz późną (etap 3).
Etap 1 trwa do 14 dni. Rozpoczyna się w drugiej dobie po zawale. Rehabilitacja prowadzona jest w warunkach szpitalnych.
Etap 2 trwa od 4 do 12 tygodni. Rehabilitację prowadzą sanatoria kardiologiczne, można też skorzystać z pomocy na oddziałach dziennych w szpitalach.
Etap 3 – trwa przez resztę życia i polega na zmianie życiowych nawyków, w tym m.in. utrzymywaniu rygorów dotyczących aktywności fizycznej.