Kardiologia interwencyjna

Kardiologia interwencyjna bez otwierania klatki piersiowej pozwala leczyć i ratować życie, dziś jest powszechnie stosowana. Kardiologia inwazyjna, która opiera się na cewnikowaniu serca, pozwala dokładnie ocenić jego struktury oraz funkcje. Mając tę wiedzę, możemy wybrać najlepszą dla pacjenta metodę leczenia.

Co kardiologia inwazyjna daje przeciętnemu człowiekowi? Przede wszystkim jest wielką szansą dla ludzi chorych na serce. Rozwój tej dziedziny kardiologii umożliwia mniej inwazyjne leczenie coraz większej liczby schorzeń serca. Choroby, które jeszcze do niedawna mogli skutecznie leczyć tylko kardiochirurdzy, dziś są przejęte przez kardiologię interwencyjną – chociażby niektóre choroby zastawek, wady wrodzone serca. Kardiologia inwazyjna to część medycyny zabiegowej pozwalająca na wykonanie różnorodnych badań diagnostycznych serca i naczyń krwionośnych oraz przeprowadzenie (w trakcie stosunkowo niewielkiej operacji) różnych procedur leczniczych, w tym również ratujących życie chorych.

Kardiologia inwazyjna jest jedną z dziedzin kardiologii. W odróżnieniu od kardiochirurgii nie obejmuje operacji na otwartym sercu czy procedur wykonywanych w krążeniu pozaustrojowym. Skupia się na zabiegach, które można wykonać, wprowadzając do naczyń odpowiednie cewniki i połączone z nimi narzędzia.

Podstawy kardiologii inwazyjnej

Kardiologia inwazyjna opiera się na uzyskaniu – w miejscu bezpiecznym i dogodnym dla operatora – dostępu do wnętrza dużych naczyń krwionośnych i opracowaniu techniki przemieszczania w ich świetle cewnika, który może docierać do miejsc interesujących kardiologa czy chirurga naczyniowego.

Współcześnie stosowane techniki pozwalają na wkłucie się do dużej tętnicy lub żyły przy pomocy specjalnego zestawu przypominającego duży wenflon. Wejście założone do naczynia zaopatrzone jest zwykle w zastawkę, która uniemożliwia wypływ krwi na zewnątrz (co jest istotne szczególnie w przypadku nakłucia tętnicy, w której panuje wysokie ciśnienie). Przez tak założony prowadnik wprowadza się specjalny cewnik, który wsuwa się do naczynia (z prądem krwi lub pod prąd) tak, by dotrzeć do obszaru będącego przedmiotem zainteresowania lekarza. Może to być wnętrze serca (przedsionki lub komory), aorta, naczynia wieńcowe albo obwodowe. Przemieszczanie cewnika oznaczonego specjalnym znacznikiem odbywa się pod kontrolą obrazu radiologicznego, a podawanie kontrastu pozwala zorientować się, gdzie znajduje się cewnik, ocenić anatomię struktur naczyniowych lub jam serca. Cewniki wyposażone w odpowiednie narzędzia mogą służyć do wykonywania zabiegów leczniczych lub pobierania próbek tkanki.

Zabieg nie wymaga najczęściej znieczulenia ogólnego, zwykle wystarcza podanie znieczulenia miejscowego w okolicy wkłucia i ewentualnie leków uspokajających chorego.

Wyjątkiem są sytuacje, gdy chory nie współpracuje z zespołem medycznym i konieczność wykonania zabiegów u dzieci.